روزی روزگاری هنگام تورق کتابی، مجله ای هنگام برخورد با مطلبی جالب آن را در دفترچه ای،سررسیدی یاداشت می کردندتا در موقعیتی،فرصتی برای غنا بخشیدن به کلامی،نوشته ای از آن مطالب بهره گیرند.تا مخاطبان نیز در احساس تبلور یافته در گوینده یا نویسنده شریک شوند. گاه می شد که دفترچه یا سررسید پر می شد بدون اینکه مجالی برای ظهور آن مکتوبات فراهم گردد.اینک نیز به مقتضیات زمانه سررسیدها و دفترچه یاداشت ها به نوعی جای خود را به وبلاگ ها داده اندبا این تفاوت که مطالب آنها در معرض دید کاربران هست و هریک به فراخور حال خود از آن ها و مطالبشان بهره می گیرند.آنچه می بینید هم از این قاعده مستثنی نیست.این وبلاگ همان دفترچه یاداشت و سررسیدی که در درجه اول به قصد ارجاع صاحبش ساخته شده.حال اگر مطالبش دوستی را به کار آمد این دیگر از خوش اقبالی اوست.
